- Dzień dobry, czy rozmawiam z mieszkańcem Radomia?
- Dzień dobry, nie – rozmawia pani z mieszkańcem Marsa.
- Aha. A czy mogę panu zająć chwilę?
- Dobrze, słucham.
- Chciałam pana zaprosić na pokaz pościeli.
- A czy zwracają państwo koszty dojazdu?
- Raczej nie.
- To niestety muszę odmówić.
- Ale to jest naprawdę fajna pościel, przyjemna w dotyku...
- Proszę pani, wie pani, ile kosztuje podróż na Marsa?
- Słucham?
- No, podróż na Marsa – czy wie pani, ile kosztuje? Zresztą... co ja gadam? Przecież pani już nie żyje.
- Słucham?
- No tak, jest pani martwa. Czas na Marsie biegnie inaczej niż na Ziemi.
- Yyy...
- Wie pani, ile czasu potrzebuje foton, żeby dotrzeć ze Słońca na Ziemię? 8 minut. A Słońce pani widzi. I czuje. Czy widzi pani Marsa? Niekoniecznie. To dlatego, że Mars leży biliony lat świetlnych dalej. Wie pani, ile to rok świetlny, prawda? To proszę pomyśleć, że Mars leży jeszcze kilka bilionów razy tyle od miejsca, w którym się pani aktualnie znajduje. Pewnie pani myśli, że to niemożliwe, żeby to było tak daleko, ale kosmos jest naprawdę olbrzymi, proszę mi wierzyć. 93 miliardy lat świetlnych – tyle wynosi średnica widocznego Wszechświata. A wie pani, ile gwiazd znajduje się w naszej galaktyce? 400 miliardów. To dużo, prawda? W takim razie proszę pomyśleć, że mówimy tylko o naszej galaktyce, Drodze Mlecznej. Astronomowie szacują, że istnieje kilkaset miliardów galaktyk, a w nich tyle samo gwiazd. Kilkaset miliardów razy kilkaset miliardów. Kosmos jest naprawdę olbrzymi.
- Czyli nie skorzysta pan z zaproszenia?
- Tak jak wspomniałem: pani już nie żyje. A pokaz już się odbył.
- Rozumiem, dziękuję, do widzenia.
- Do widzenia.

Źródło: Nieustępliwi telemarketerzy i piątkowy wieczór podlany russian imperial stoutem.